វត្តមាន​បរទេស​នៅ​ទីក្រុង​អង្គរធំ​

វត្តមាន​បរទេស​នៅ​ទីក្រុង​អង្គរធំ​

​រហូតដល់​បច្ចុប្បន្ន ចម្លាក់​មួយចំនួន​នៅ​លើ​ប្រាសាទ​បុរាណ​ខ្មែរ នៅតែ​ពុំ​ទាន់​មាន​ការពន្យល់ ឬ​បកស្រាយ​នៅ​ឡើយ​ពី​សំណាក់​អ្នក​សិក្សា​ស្រាវជ្រាវ​ខាង​ខេ​មរ​វិទ្យា ។ ដោយ​ការយល់ឃើញថា ចម្លាក់​ទាំងនោះ គឺ​គ្រាន់តែ​ជា​គ្រឿង​តុបតែង​លំអ​រមណីយដ្ឋាន​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នោះ បាន​ធ្វើឲ្យ​គេ​មើលរំលង​នូវ​សារសំខាន់​របស់​វា ជាពិសេស​ផ្ទាំង​រូបតំណាង​បុរស​មួយក្រុម ពាក់អាវ​វែង ហើយ​នៅ​លើ​ក្បាល​មាន​ពាក់​កាតឹប ឬ​មួក​ម្យ៉ាង​មាន​រាង​កោង ព្រមទាំង​មាន​បន្ដោង​ខ្សែក​ផង ដែល​ស្ថិតនៅ​ជ្រុង​មួយ​នៃ​ប្រាសាទ​បាយ័ន ។​




​ ​តើ​មនុស្ស​ទាំងនោះ​ជា​ជនជាតិ​អ្វី ? ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជាមាន​វត្តមាន​របស់​ពួកគេ នៅជាប់​នឹង​ជញ្ជាំង​ប្រាសាទ​ថ្ម​ខ្មែរ​ទៅវិញ ? តទៅ​នេះ ចូរ​យើង​សាកល្បង​ពិនិត្យ​លើ​ចម្លាក់​បុរាណ​ទាំងនោះ ហើយ​ព្យាយាម​បកស្រាយ ។ ជាបឋម ដើម្បី​បញ្ជាក់​ការពាក់ព័ន្ធ​នឹង​វត្តមាន របស់​ជនបរទេស​នៅលើ​ទីក្រុង​អង្គរ​ធំ យើង​សូម​លើក​កំណត់ហេតុ របស់លោក ជីវ តា​កួន នៅ​ឆ្នាំ​១២៩៧ មក​បង្ហាញ​ជា​ភស្តុតាង ។​
​ ​កំណត់ហេតុ​មាន​ចែង​ថា "​នៅ​ខែ​កក្កដា គេ​ដុត​អង្គរ​(​ដាល់​អំបុក​) នៅពេល​ស្រូវ​ទុំ ដើម្បី​ជា​ដង្វាយ​ចំពោះ​ព្រះ​ពុទ្ធអង្គ គេ​ច្រៀង​រាំ​រាល់ថ្ងៃ​នៅ​ព្រះបរមរាជវាំង ដោយមាន​រាជទូត​បរទេស​ចូលរួម​យ៉ាង​កុះករ ដែល​អញ្ជើញ​មក​មើល​ការ​ជល់​ជ្រូក ដំរី មាន់ ព្រមទាំង​ល្បែង​ផ្សេងៗ​ទៀត​" ។​
​ ​ខាងលើនេះ គឺជា​តឹកតាង​មួយ ប្រកប​ដោយ​លក្ខណៈ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែល​វិចិត្រករ​ខ្មែរ​បុរាណ​ចង់​បង្ហាញ​ដល់​មនុស្ស​ជំនាន់​ក្រោយឲ្យ​បានជ្រាប និងដោយ​ឲ្យ​តំលៃ​យ៉ាងខ្ពស់​ចំពោះ​វត្តមាន​របស់​បរទេស​ទាំងនោះ ដែល​ភាគច្រើន​គឺជា​រាជទូត ដែល​ចូលរួម​ក្នុង​ពិធី​បុណ្យទាន​ជាតិ ក្នុង​ទឹកដី​របស់​ព្រះរាជាណាចក្រ​​របស់ខ្លួន ។ កុំភ្លេចថា ក្នុង​សម័យ​អង្គរ កាលបើ​មាន​ព្រឹត្តិការណ៍​អ្វី​សំខាន់​កើតមានឡើង​នៅ​កន្លែង​ណាមួយ គេ​ច្រើន​តែ​ផ្សព្វផ្សាយ​ដំណឹង​តាម​ការនិយាយ​ដោយផ្ទាល់​មាត់​តៗ​គ្នា ពី​ម្នាក់​ទៅ​ម្នាក់ទៀត ឬក៏​ចារ​លើ​ថ្មដា​ទុក​ជា​ការចងចាំ​រួម ពោល​គឺ ពួកគេ​មិនទាន់​មាន​លទ្ធភាព​ផ្សព្វផ្សាយ​យ៉ាង​រហ័ស និង​យ៉ាង​ទូលំទូលាយ ដោយ​មាន​ប្រសិទ្ធិភាព​ដូច​សម័យ​ទំនើប​នេះ​នៅឡើយ ។
​ ​បន្ថែម​ពីលើ​លក្ខណៈ​ជា​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នេះ ចម្លាក់​បុរាណ​ទាំងនោះ ក៏​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ដែរ​ថា ខ្មែរ​នា​សម័យអង្គរ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មានចិត្ត​អំណ​ត់ ព្យាយាម​ក្នុង​កិច្ចការ ហើយ​នេះ​គឺជា​អ្វីមួយ​ដែលជា​លក្ខណៈសម្បត្តិ​របស់​ជាង​ឆ្លាក់​របស់​យើង ដោយហេតុ​ថា ចម្លាក់​បុរាណ​ទាំងនោះ​ជា​សក្ខីកម្ម នៃ​ថ្វីដៃ​ប៉ិនប្រសព្វ និង​ល្អ​វិចិត្រ​របស់​ពួកគាត់ ។​
​ ​ដើម្បី​បញ្ជាក់​ឲ្យ​ច្បាស់​ថា មនុស្ស​ទាំងនោះ​ជា​ជនជាតិ​បរទេស​ពោល​គឺ មិនមែន​ជា​ខ្មែរ វិចិត្រករ​ខ្មែរ​នា​សម័យ​នោះ បានបង្ហាញ​នូវ​លក្ខណៈ​ខុស​គ្នា​ខាង​រូបរាងកាយ​ដូចជា ខាង​ស្លៀកពាក់ ឬ​ការ​តុបតែង​ខ្លួន​ជាដើម ។ ក្នុង​ផ្នែក​នេះ ជនជាតិ​ចិន និង​ចាម​ទៀតសោត ក៏​មាន​លក្ខណៈ​ខុស​ប្លែក​ពី​ខ្មែរ​ដែរ ។​
​ ​តាមរយៈ​ការស្រាវជ្រាវ​កន្លង​មក​ដល់​សព្វថ្ងៃនេះ យើង​បាន​រកឃើញថា មាន​ភស្តុតាង​ជាច្រើន​ដែល​ចង្អុលបង្ហាញ​ថា ជនជាតិ​ទាំងនោះ​គឺជា​ជនជាតិ​ស៊ីត ឬ​អ៊ី​រ៉ា​ន ។​
​ ​ក្នុង​ករណី​ដូច​គ្នា គេ​បាន​ជួបប្រទះ​ចម្លាក់​ប្រភេទ​មនុស្ស​បែប​នេះ ក្នុង​ស្ថានីយ៍​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​មួយ​ចំនួន​នា​សម័យ​បុរេ​អង្គរ​ដូចជា នៅ​កម្ពុជា​ក្រោម នៅ​ទីក្រុង​អ៊ូ​ថង និង​នៅ​ទីក្រុង​មន​ឈ្មោះ ទ្វារ​វ​តី នៅ​ម្ដុំ​នគរ​បឋម​ប្រទេស​សៀម ព្រម​ទាំង​នៅ​សម្បូណ៌​ព្រៃ​គុក ឬ​ឥសាន​បុរៈ ។ ក៏​ប៉ុន្ដែ​ក្នុង​ចំណោម​បណ្ដា​ចម្លាក់​ទាំងនោះ គេ​ឃើញ​ថា តឹកតាង​ដែល​ចាស់​ជាងគេ​គឺ ចម្លាក់​នៅលើ​កាក់​ដែល​មាន​ប្រភព​ពី​អ៊ី​រ៉ា​ន ដែល​ស្ថិតនៅ​ក្នុង​អំឡុង​សតវត្សរ៍​ទី ២-៣ នៃ​គ​.​ស ។
​ ​ទាំងនេះ​ជា​ចំណុច​វិជ្ជមាន​ដែល​ពាក់ព័ន្ធ​ទៅនឹង​អត្តសញ្ញាណ ជនជាតិ​បរទេស​ទាំងនោះ ដែល​យើង​បាន​ជួប​នៅលើ​ប្រាសាទ ។ ដូច្នេះ​វត្តមាន​របស់​ពួកគេ ក៏​មិនមែន​ជា​រឿង​ចៃដន្យ​នោះទេ ពីព្រោះ​ខ្មែរ​ធ្លាប់​ស្គាល់​ពួក​អ៊ី​រ៉ា​ន តាំងពី​ដើម​សម័យ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ម្ល៉េះ ៕
ត្រា​ណេ


EmoticonEmoticon